Pocieszenie

N: One-shocik na zamówienie  Erza Scarlet~!
L: To nasz wspólny one-shot ^^
G: Lukaj Starrk one wreszcie coś tu napisały o.O
S: Ty bez kitu o.O
N: Mój drogi mężu, czy ja mam cię znowu przez katapultę wysadzić? ^^
G: O! Zobaczcie! Ichigo idzie! Idę się z nim pobić! *Ucieka*
N: A więc oto one-shot dla ciebie Erza Scarlet~! Liczymy, że się spodoba ^^

****

Przecież to tak nie miało być!

On miał żyć!

Miał się z nią śmiać, dokuczać jej z Happym i dobrze się bawić w gildii. Miał znowu kłócić się z Grayem, dostać opieprz od Erzy, miał znów coś sknocić na misji.

A więc dlaczego?

Dlaczego umarłeś Natsu?

Siedziała w pokoju ze skulonymi nogami.

Nie jadła, nie piła. Raz na jakiś czas zjadła jabłko.

Ale nie mogła wyjść. Nie mogła bawić się z gildią. Nie mogła… To było dla niej zbyt wiele. To było dla niej zbyt bolesne.

Nikt też do niej nie przychodził. Przyjaciele wiedzieli, że jej nie pomogą i że sama musi poradzić sobie ze śmiercią jej ukochanego Natsu. Chodź już tyle razy próbowała wyjść, to jednak za każdym razem, gdy łapała klamkę, potok łez spływał po jej twarzy i wiedziała, że dalej nie pójdzie.

Dzisiaj także siedziała tępo gapiąc się w zdjęcie ich drużyny. Zrobili je tydzień przed jego śmiercią. Ona, on i Happy wyglądali na szczęśliwych.

Salamander obejmował ją z wielkim uśmiechem , a ona z nieco mniejszym przytulała do  swojej piersi Happiego.

Nawet jeśli to fotografia, to jednak można było z łatwością dostrzec iskierki radości w ich oczach.

Dziewczyna słysząc pukanie przeniosła wzrok na drzwi. No tak, trzeba otworzyć. Nie można tego przeciągać.

Zwlekła się z łóżka i pomaszerowała bezszelestnie do drzwi. W tym czasie rozległo się już kilka łomotań.

-Lucy?! Jesteś?! To ja Gray!

Krok przed wejściem jej nogi się ugięły pod wpływem zmęczenia, ale na szczęście opadła na drzwi.

-Jestem. –Odparła słabo

-Wszystko w porządku?

Czy wszystko w porządku? Oczywiście, że nie! Natsu umarł, a ona nawet nie potrafiła otworzyć drzwi!

-Tak…

-Mogę wejść? –Spytał jednak myśląc, że to dla niej za wcześnie, pożałował – Możemy pogadać?

I tak siedząc po drugiej stronie drzwi, ona opowiadała mu o wszystkim co ją męczyło, a on w ciszy wysłuchiwał każde jej słowo.

-Rozumiesz już?

-Tak… Mogę wejść.

Dziewczyna spróbowała wstać, ale zmęczenie jej na to nie pozwoliło i dlatego tylko odsunęła się od wejścia.

-Wejdź.

Zaraz otworzyły się drzwi i przed sobą ujrzała zmartwioną minę Graya. Ukląkł przy niej i położył ręce, na jej ramionach.

-Rozumiem Lucy… Wiem, że cierpisz, ale ja… nie my, się o ciebie boimy. Boimy się, że stracimy i ciebie. Jeśli uważasz, że nie jesteś jeszcze gotowa, to w porządku, ale pozwól mi sobie pomóc.

Po policzkach dziewczyny po raz kolejny leciały łzy.

-A po za tym nie płacz już! –Z kieszeni kurtki wyjął małą maskotkę, przypominającą jego samego. –Mini Gray, nie lubi, kiedy płaczesz!

-Nadal ją masz? –Uśmiechnęła się pierwszy raz od jakiegoś miesiąca. Przypomniała sobie dzień, kiedy robili jego maskotkę. Czerwony rumieniec oblał jej policzki.

~*~

Chłopak siedział na stołku i lustrował kukiełkę , była prosta ale bardzo podobna do właścicielki. Dziewczyna trzymała na dłoni małą kukiełkę mini siebie. Wokół niej zebrało się tłum ,podziwiając miśka. Sam podniósł  się i podszedł do Lucy.

-Skąd masz tą kukiełkę?-Spytał  Gray

-Sama uszyłam-Odparła dziewczyna i wyszła z ogromnego tłumu gapiących się ludzi. Podeszła do chłopaka .

-Może też chcesz ,kukiełkę  mini  siebie?-Spytała blondynka

-Nie dzięki-Odparł

-Może jednak ,widziałam jak się przyglądałeś mojej –Powiedziała

-I co z tego ?

-Zainteresowała cię ta ma szmaciana lalka-Zaczęła- Więc  może chcesz mieć swoją?-Zapytała

Po krótkim zastanowieniu chłopak znał odpowiedź ,miał już powiedzieć wielkie „ Nie dzięki” , ale się powstrzymał . Jednakże Lucy miała  rację  co do zainteresowania.

-Tak ,chętnie-Powiedział i uśmiechnął się do dziewczyny.

-Dobrze chodź –Odparła i zaczęła prowadzić  go do wyjścia , a później do swojego domu. Przed mieszkaniem  otworzyła drzwi i weszła do głównego pokoju. Zajrzała do szuflady , wyjęła z niej czerwone pudełko.

-Siadaj-Powiedziała i wskazała na łóżko.

Posłusznie usiadł, a dziewczyna wyjęła ołówek i nożyczki z pudełka .Następnie igły ,nici i kolorowy materiał.

-Dobra najpierw trzeba odrysować twoją twarz na kremowym materiale-Powiedziała i  podała chłopakowi tkaninę. Gray  nie pewnie sięgnął po tworzywo .Powoli zaczął rysować samego siebie na płótnie.

-Teraz szyjemy-Powiedziała i się uśmiechnęła

Chłopak nie chętnie zabrał się za wyszywanie materiału .Dziewczyna widząc jak marnie idzie Grayowi .Wzięła tkaninę i zaczęła szyć .Co i raz wbijała igłę po włókno i zszywał z drugim kawałkiem  tkaniny. Używała  różnorodnych  kolorów i Wszystko razem zszywał. Chłopak już nie wiedział  jak opisywać resztę , więc tylko się przyglądał szyjącej Lucy.

-Już !-Krzyknęła uradowana Lucy ,a następnie pokazała chłopakowi pacankę. Maskotka całkowicie oddawała wygląd chłopaka.

-Wow jest piękna-Odparł i wyszczerzył się w stronę dziewczyny.

Gray włożył na dłoń kukłę .I podniósł rękę , zaczął się bawić  jak dziecko .Zatrzymał rękę ,popatrzył się na Lucy ona także miała swoją pacankę na dłoni .Podniosła ramię i przybliżyła swoją kukiełkę do kukiełki Gray. Wyglądało ,jakby  lalki się całowały.

Sam Gray się zarumienił. Przybliżył twarz do Lucy i pocałował czule w usta.

~*~

Tak właśnie było. Gray poszedł w głąb pokoju i po chwili wrócił z jej maskotką. Podał jej. Ta zręcznie włożyła ją sobie na rękę i uniosła, by pocałować nią Graya w policzek.

Chłopak zarumienił się, ale także się uśmiechnął.

Po raz kolejny przybliżył swoją lalkę do jej, tak aby szmacianki się pocałowały.

-Może weźmiemy z nich przykład? –Wyszczerzył się i musnął wargami jej usta, by po chwili pogłębić pocałunek.

The End