Erza x Jellal dla Anonim

 Wreszcie od niego dotarło, że ją kocha. I dzięki temu uczuciu zrozumiał, że chcę oddzielić się od tego świata pełnego niebezpieczeństwa i samotności. Chcę być przy niej i dzielić z nią życie… Patrzeć w czekoladowe oczy, przeczesywać dłońmi jej szkarłatne włosy. Chłonąć jej ciepło i bliskość...

Wszedł do gildii. Zaczął rozglądać się po budynku.  W pomieszczeniu słychać było hałasy i śmiechy- jak przystało na gildie FairyTail.  W powietrzu unosił się zapach alkoholu. 

 W tłumie nie odnalazł dziewczyny.

Podszedł do baru. Rozsiadł się na jednym z krzeseł i ponownie zaczął szukać wzrokiem szkarłatno-włosej.

- Witam. Coś podać?- Usłyszał głos, który wyrwał go od poszukiwań. 

Odkręcił się w stronę rozmówcy.  Jego oczom ukazała się Mira.

- Mira…?

Spojrzała na niego przenikliwie. Na jej twarzy było widać zmieszanie.  Po chwili jej oczy rozszerzyły się i wyszeptała jego imię.

- Co tu robisz ?- powiedziała i podała mu szklankę wody, o którą nie prosił.

- Chciałem rozmawiać z Erzą.- odparł i wziął naczynie w dłonie. Zaczął przyglądać się swojemu odbiciu. Cała jego twarz była zakryta, po za oczami. 

- Napisała do ciebie…- zaczęła- Czyli już wiesz…- Wbiła wzrok w blat.

- O czym ?-spytał. – Co się stało ?!- Podniósł głos. Co przy ogromnym gwarze członków gildii było i tak ledwo słyszalne.

Westchnęła.  Oparła się o blat. Spojrzała na niego z żalem i złością, po czym zapytała.

- To co tutaj robisz ?

- Przybyłem by porozmawiać z Erzą, już ci to powiedziałem.

- Nie powinieneś zawracać jej teraz głowy…- odparła.- Nie potrzebnie się tu zjawiałeś. Będziesz sprawiał kolejne problemy. A potem znowu ją zostawisz.- Odkręciła się. – Odejdź teraz Jellal. Tak będzie lepiej. Bo jak cie zobaczy już się nie pozbiera…

Patrzył jak odchodzi w stronę zaplecza.  Nie wiedział, że Scarlet tak źle znosi ich rozstania… Nigdy nie wyznał jej konkretnego uczucia. Po prostu nie przyznał się do niego.  Choć powinien zrobić to już dawno temu.  Pamięta, gdy ujrzał ją po raz pierwszy… Już wtedy wiedział, że odegra wielką rolę w jego życiu. Odegrała. I nadal to robi…

Teraz nie zostawi jej. Jeśli ona będzie tego chciała, to odejdzie … Gdy powie mu prosto w twarz, że go nie kocha, że nie chcę go widzieć, oddychać tym samym powietrzem razem…

Odstawił szklankę. Wstał. Wyszedł z gildii.  Zaczął jej szukać. Wiedział gdzie zacząć najpierw skoro nie mam jej w gildii…

Maszerował w stronę Akademika dla dziewcząt.  Wdział już ogromny budynek, a przed nim dziewczyna siedząca na ławce.  Skrywała twarz w dłoniach, jakby próbowała ukryć maskę bólu na swej twarz. Zaś dłonie zasłaniały szkarłatne włosy.  Wplotły się w jej ręce.

Podszedł do niej. Przysiadł się obok. Zaczął wpatrywać się w nią. Chyba nie zauważyła go lub tego po prostu nie chciała… Nie wiedział jak się odezwać, jak rozmawiać z nią.  Patrząc na nią przeszywała go coraz większa żałość… Słowa same utchnęły mu w gardle.  Nie powinien tu być… Czuł ogromny nie pokój związany z tą rozmową.

- Nic nie powiesz.- Usłyszał cichy głos dziewczyny.

- J-ja…- zaczął.- Ja…- Czuł ogromną gulę w przełyku. Nie mógł wydusić z siebie ani słowa.  Cała odwaga uleciała z niego w jednej chwili.

- Co się stało?- wypalił. Tylko to pytanie wyszło z niego samo…

Podniosła twarz. Spojrzała na niego. Zobaczył jej zaczerwienione oczy.

- Po co tu przyszedłeś?!- Podniosła głos.- Nie chcę cie widzieć.- Jej oczy były zaszklone.

- Erza… Ja…- zaczął- Chcę porozmawiać, chcę coś wyjaśnić…

- Jellal co chcesz wyjaśniać? Tu nie ma czego wyjaśniać…

- Jesteś aż tak zła na mnie?- Westchnął- Czyli nie muszę już nic mówić. Nie chcesz mnie widzieć…

Wstał.

- Nie powinienem tu przychodzić- rzekł.- Ale martwię się o ciebie i chcę dla ciebie jak najlepiej. Ale nie będę cie nękał…

Zaczął iść przed siebie.

- O czym chciałeś mówić?- Usłyszał jej głos.

Zatrzymał się. Odkręcił się w jej stronę.

- O nas.- odparł.- Ja… Ja… Ja cię kocham. I chcę być przy tobie. Chcę patrzeć na twoją radosną twarz, nie na zapłakane oczy. Być przy silnej i najwspanialszej kobiecie jak znam, która zawsze potrafiła mnie doprowadzić do pionu. 

Zaczęła płakać.

- Erza- zaczął- Ja nie chciałem…

Tylko dwa razy widział jak roni łzy. Ten drugi raz był właśnie w tym momencie…  Scarlet była zawsze osobą skrywającą swoje uczucia za maską odwagi i czułości.

Podszedł do niej. Ponownie przysiadł się do niej.  Przytulił ją. Nie odepchnęła go. Wtuliła się w jego tors.

- Co się stało, Erza?! Dlaczego płaczesz… ?

- Ono umarło, Jellal.- wydusiła przez szloch.

- Ono…?

- Nasze dziecko.

Te dwa słowa wystarczyły by poczuł jak spada w dół z wysokości bez żadnej deski ratunku. Nie wiedział, że dziewczyna była w ciąży, że nosiła jego dziecko…

- Jak to… Jak?- wykrztusił.

Objął ją mocniej, jakby bał się, że za chwilę straci i ją…

- Dowiedziałam się 6 miesięcy temu, to był miesiąc po twoim wyjeździe…- zaczęła-  Chciałam je urodzić, to w końcu nasze dziecko… Poród zaczął się za wcześniej… Nie przeżył. On zmarł. Patrzyłam jak starają się go uratować.  I nic nie mogłam zrobić… Nie miałam go nawet na rękach. Widziałam tyko jego niebieskie włosy… Zabrali mi go. Nie  pozwolili do tchnąć, przytulić…

 Każda informacja uderzała do niego powoli… Przetwarzał każde jej słowo i nie mógł im dowierzyć. Miał dziecko…  Dlaczego… dlaczego nie było go przy niej!

- Dlaczego nie dałaś mi znać…- zaczął- Wrócił bym od razu. Rzucił to wszystko i był przy tobie…

- Nie byłam pewna…

- …że cie kocham?- dokończył- Kocham, wtedy też kochałem, ale nie potrafiłem ci tego powiedzieć… Teraz ogromnie tego żałuję…

- Ohh Jellal- zaczęła- Nic by to nie zmieniło gdyś tu był…

- Zmieniło by wszystko. Byłbym  tu. Czułabyś oparcie we mnie.- powiedział- Teraz nie zamierzam odchodzić. Zostanę tu. Przy tobie. Razem przez to przejdziemy…

- Dziękuję- rzekła.- Nie opuszczaj mnie.

Teraz była strasznie krucha. Nie mógł pozwolić by się roztrzaskała się na miliony szklanych kawałków…

Przejdą przez to razem.

~*~

4 lata później

Wpatrywał się w białe drzwi pokoju. 

Jego niepokój wzrastała z sekundy na sekundę.  Myślał, że za chwilę wpadnie do tego pomieszczenia i znajdzie się przy niej.

Nie chciał by znowu się to stało… Ona nie wytrzymała by tego. Teraz, gdy ich relacje są naprawione…

Wrzask ustał.  Wiedział, że to teraz. Podniósł się błyskawicznie i wpadł na środka wskazanego pokoju.

Na łóżku zobaczył szkarłatno-włosą.  Uśmiechała się. Na rękach miała małą, wrzeszczącą istotę.

Podszedł do niej. Posłał jej uśmiech.

- Mogę? –spytał.

Delikatnie podała mu dziecko. Wziął je w swoje ramiona.  

- To dziewczynka, prawda?

- Skąd wiedziałeś?- spytała i uśmiechnęła się.

- Bo jest tak piękna jak ty.- Wbił wzrok w dziewczynkę. – Nawet wiem jak ją nazwiemy-  Asami.- odparł.

- Poranne piękno?

- Być tak pięknym z rana, to cud- Zaśmiał się.

Podał jej dziewczynkę, po czym przysiadł się obok niej. Patrzył na Erzę i Asami. Uśmiechnął się.

- Takiego piękna nigdy w życiu nie widziałem- szepnął.

***************************************

Zmobilizowałam się by coś napisać… Wreszcie xd

Czas leci. Zauważyłam ,że prowadzimy tego bloga  już 3 lata ! :D

Dobrze. Jak wam się podobał one- shot ? Komentujcie ^_^